Mijn ogentroost, mijn afgrond

'Hij zucht, gaat zitten, schrijft aarzelend het woord jij en legt zijn pen neer. Liefste, zo voel ik me soms als ik aan mijn zoveelste brief begin. Maar ik ga ermee door, hoe stuntelig ook. Omdat jij deze brieven leest, besta ik. Ik geef je een vochtige kus met de punt van mijn pen.'

Dat Shakespeare liefdessonnetten schreef, is minder bekend. Wanneer en voor wie hij deze poëzie schreef is onzeker, over de kwaliteit ervan valt evenwel niet te redetwisten. Of ze nu geschreven zijn voor een man of een vrouw, een edelman of een hoer, doet niet ter zake. Shakespeare zou Shakespeare niet zijn als hij zijn gedichten niet had opgetild boven dit soort feitelijkheden, tot een panoramische beschrijving van het allesomvattende gevoel dat we liefde noemen. Veel van zijn sonnetten behoren tot het mooiste en het diepste wat er ooit in de Engelse taal over de liefde werd geschreven.

Ed Franck heeft een schitterende reputatie als 'bewerker' van klassieke teksten. In dit boek gaat hij uit van de veronderstelling dat Shakespeare vandaag leeft. De kern van elk sonnet - het grondgevoel en de basissfeer - wordt bewaard, maar dan alsof het vertolkt wordt door iemand die nú hevig verliefd is.