Europees en Benelux merkenrecht

Het oorspronkelijke Belgische merkenrecht uit 1879 werd in 1971 Benelux gekleurd. Vanaf het begin van de jaren 1990 diende deze  Beneluxwetgeving zich een Europees kleedje aan te meten. Via de haast niet meer bij te houden beslissingen van de communautaire rechtbanken heeft zich gedurende de daarop volgende jaren een windhoos doorheen het merkenlandschap verplaatst.

Vele merkenspecialisten hebben kunnen vaststellen hoe vertrouwde concepten onophoudelijk werden aangescherpt en nieuwe inzichten werden opgelegd met een geharmoniseerd Europees merkenrechtelijk denken als ultieme doelstelling.

De wijzigingen culmineren nu in een nieuwe versie zowel van de richtlijn als van de verordening over merken. Deze teksten, die vanaf 2016 stapsgewijs in werking treden, bevatten zowel terminologisch als inhoudelijk een pakket van nieuwe maatregelen. Zo zullen we nu spreken van een “Uniemerk” en noemen we het Bureau in Alicante voortaan “Bureau voor Intellectuele Eigendom van de Europese Unie”, of in zijn officiële Engelstalige afkorting “EUIPO”. Inhoudelijk zijn er o.m. wijzigingen in de definitie van een merk, in de weigeringsgronden en inzake de kwestie van transitgoederen. Tevens gaat het geharmoniseerde regime van de nationale merken inhoudelijk nog verder aansluiten bij dat van het Uniemerk.

Dit boek beoogt een ankerpunt te bieden in een periode waarin het –vooral Europees – merkenrecht met de regelmaat van de klok bijgeschaafd wordt door wetgeving, rechtspraak en rechtsleer.
Het wil de gebruiker focussen op de fundamentele beginselen van het merkenrecht in al zijn facetten met als rode draad de beslissingen van het Hof van Justitie en het Benelux- Gerechtshof.

Dit boek is bedoeld voor iedereen die zich in het professionele of bedrijfsleven actief bezig houdt met merkenrechtelijke zaken. Ook voor de student in opleiding wil het boek een instrument aanreiken tot een diepgaande studie van het merkenrecht.