Parentificatie. Als het kind te snel ouder wordt.

Parentificatie betekent dat het kind op oneigenlijke wijze verantwoordelijk wordt (gemaakt) voor het welbevinden van de ouders.

Als dusdanig is het vaak een belangrijke risicofactor voor het ontstaan van allerlei psychopathologie. Parentificatie heeft een impact op de gehechtheid en/of zal de verhouding tot de anderen bepalen zoal niet hypothekeren. Het kind kan inderdaad in min of meerdere mate geroepen worden en/of zich geroepen voelen bepaalde oneigenlijke zorgen op zich te nemen. Het wordt als het ware te snel ouder. Het mobiliseert daarbij de nodige krachten en talenten. Maar op latere leeftijd kan zich dit fenomeen op uiteenlopende wijze wreken.

Bedoeling van deze publicatie is dit uiterst relevant en complex gegeven vanuit diverse optieken te belichten en ggz-werkers voor deze nu eens verdoken, dan weer veronachtzaamde dynamiek te sensibiliseren.

Mark Kinet is hoofdgeneesheer van de Kliniek St Jozef, Centrum voor Psychiatrie en Psychotherapie, te Pittem. Hij is voormalig voorzitter van de Vlaamse Vereniging voor Psychoanalytische Therapie, aangesloten bij de Belgische School voor Psychoanalyse en auteur van ‘Freud & Co in de Psychiatrie’ (2006) en ‘De Wetenschap van de Liefde en de Kunst van de Computeranalyse’ (2008)

Met bijdragen van Gino Ameye, Jan Cambien, Mieke Hoste, Nelleke Nicolai, Rita Stevens, Jean-François Le Goff, Michel Thys en Mark Kinet.