De namen van het genot

Jouissance is een sleutelconcept in het werk van de psychoanalyticus Jacques Lacan. Hij zei ooit dat hij ergens toch had gehoopt dat men de jouissance het ‘lacaniaanse veld’ zou noemen, net zoals men het onbewuste het ‘freudiaanse veld’ is gaan noemen. Het concept is geworteld in Freuds theorie over de drift en kent een gestrenge evolutie doorheen zijn onderwijs. Ook in zijn opvattingen over psychose zijn een aantal cruciale verschuivingen aan te tonen. Aanvankelijk werkt Lacan aan een structurele benadering die het psychotische en neurotische functioneren van elkaar onderscheidt. Geleidelijk aan legt hij steeds meer nadruk op inventiviteit en beschouwt hij psychose als een singuliere manier van omgaan met het ongeneeslijke bestanddeel in het symptoom van elk individueel subject.

In De namen van het genot biedt Abe Geldhof een gedetailleerde lectuur van de evoluerende samenhang tussen de begrippen genot en psychose in Lacans werk. Hij beargumenteert dat Lacans theorie geen hermetisch gesloten systeem is, evenmin als het een esoterisch postmodern brouwsel zou zijn. Zijn oeuvre vormt daarentegen een bijzonder verfijnd open denkkader dat ingebed is in gestreng wetenschappelijk werk. Abe Geldhof behandelt in dit boek niet enkel theorie. Aan de hand van Lacans centrale gevalsstudies maakt hij ook duidelijk hoe men in de praktijk concreet vorm kan geven aan het klinisch werk met psychose.