In moerassen en donkere wouden

Tacitus (ca. 55-117) beschrijft zijn grote geschiedwerken meestal de politieke realiteit. Daarnaast richt hij zijn aandacht ook op onherbergzaam gebied aan de randen van het rijk, waar een beschaafd Romein eigenlijk niets te zoeken had. Lezen we Tacitus' teksten over Germanië in één bundel bij elkaar, dan ontstaat een uniek beeld van het barre, noordelijke deel van Europa in de Romeinse tijd.
 
Dit boek, dat vertalingen bevat van delen uit de Annalen, de Historiën en De Germanen, biedt een gedetailleerde beschrijving van de Germanen en het gebied waar ze wonen en van Romeinse militaire avonturen daarbinnen. In moerassen en donkere wouden laat zien dat de Germanen primitieve, bierdrinkende dobbelaars zijn. Maar ook onvervaarde krijgers, voor wie de Romeinen maar beter kunnen oppassen. Tacitus vertelt over muiterijen en opstanden, ook binnen Romeinse legers, over wrede moordpartijen en complotten in de woeste landen voor en achter de Rijn. Geen wonder misschien dat Rome daarop nooit volledig greep kreeg.

De vertaling omvat de eerder uitgebrachte teksten uit Tacitus' Germania en Historiën, en nieuw vertaalde teksten uit de Annalen.  Het materiaal is natuurlijk herzien voor deze nieuwe uitgave.

 Alle teksten worden deskundig toegelicht door Jona Lendering

Publius Cornelius Tacitus (ca. 56-117) was een Romeins consul, historicus, schrijver en redenaar. Hij wordt vaak gezien als de grootste historicus van Rome. Tacitus' sympathie ging duidelijk uit naar een republikeinse staatsvorm, eerder dan naar de willekeur van sommige keizers. Hij schrijft over keizers en machthebbers met evenveel vanzelfsprekendheid als over personen van minder belang en geeft daarmee inzicht in het leven van zijn tijd.

Na een studie klassieke talen promoveerde Vincent Hunink in 1992 op een commentaar op het derde boek van de Pharsalia van de Romeinse dichter Lucanus. Momenteel is hij werkzaam aan de Radbouduniversiteit als universitair docent klassiek en vroegchristelijk Grieks en Latijn. Zijn onderzoek richt zich op onder andere de Latijnse auteurs Lucanus, Apuleius, Tertullianus en Augustinus.

Tevens is hij redactielid van onder meer Hermeneus (het tijdschrift van het Nederlands Klassiek Verbond). Hunink is vooral bekend van een inmiddels onafzienbare reeks vertalingen uit het Latijn, waarvoor hij in 2006 werd onderscheiden met de Oikos publieksprijs en in 2011 met een vertaalprijs van het Nederlands Letterenfonds.

Jona Lendering studeerde aan de Rijksuniversiteit Leiden en de Vrije Universiteit te Amsterdam. Sinds 1996 beheert hij Livius.org, een grote website over de oude geschiedenis. Lendering is mede-oprichter van Livius Onderwijs, een onafhankelijke school voor historisch onderwijs.

Lendering pakt historische kwesties vaak iets breder aan dan gebruikelijk is. In zijn biografie van Alexander de Grote (Alexander de Grote. De ondergang van het Perzische Rijk), probeerde hij meer dan eerdere historici gebruik te maken van Babylonische bronnen, in zijn Stad in marmer benutte hij de Talmoed voor beschrijvingen van de stad Rome. In De randen van de aarde combineerde hij archeologisch materiaal om klassieke teksten te duiden en vice versa.

In zijn Vergeten erfenis. Oosterse wortels van de westerse beschaving (2009) vergeleek Lendering de invloed van Griekenland en Rome bij het ontstaan van de Europese cultuur met de Arabische invloed, die zijns inziens veel groter is geweest dan doorgaans wordt gedacht. Zo zouden de middeleeuwse universiteiten ontwikkeld zijn naar het voorbeeld van de madrassa's.

In De klad in de klassieken (2012) beschrijft hij de vaardigheden die classici, historici en archeologen dienen te beheersen, en wat er gebeurt als ze deze vaardigheden - door te korte opleidingen en te grote bezuinigingen op de wetenschappelijke instituten - niet langer beheersen. Daarbij wijst hij met name op de incidentele verspreiding van onjuiste informatie.